Jak ona mogła?

Tytuł oryginału:  How could she?

Autor: Dana Fowley

Gatunek: literatura faktu

I wydanie:  2008

Ilość stron: 282

Ekranizacja: nie

Cena:26,51zł

Opis:

Przenosimy się na jedną z uboższych ulic Edynburga. Wybieramy losowo drzwi, pukamy. Wyobraźmy sobie, że nikt nas nie widzi, nikt nie wie, że jesteśmy w środku. Przyglądamy się, na  pierwszy rzut oka, zwyczajna rodzina, kochający rodzice, zadbane dzieci, ale co dzieje się, gdy nikt nie patrzy?

Dwie małe dziewczynki, wykorzystywane seksualnie przez osoby, które powinny być im oparciem, przez ojczyma, za zgodą matki, która brała we wszystkim czynny udział. Krzywdzili je dziadkowie, ale i obcy mężczyźni. Zastraszane i samotne, niekochane,  i wykorzystywane.

Dana Fowley opowiada nam historię swojego dzieciństwa, a później drogi do dorosłości oraz podobne losy młodszej siostry. Podobne, a może i gorsze, przekonajcie się sami.

Recenzja:
„Dla pięcioletniego dziecka dom jest całym światem, a rodzice jedynym autorytetem.”. Zaczynam od cytatu, aby zwrócić uwagę jak ważną treść przekazuje to krótkie zdanie.  To w tym czasie dzieci wymagają najszczególniejszej opieki, gdy zaczynają kształtować swoje wyobrażenie o świecie, gdy budują swój charakter. Przykładem są dla nich najbliżsi, rodzice, opiekunowie. Każdy normalny człowiek stara się, by jego potomstwo żyło w jak najlepszych warunkach. Niestety, jak we wszystkim, są wyjątki, niektórzy nie zaznali szczęścia w młodym wieku, a wręcz ich dzieciństwo przypominało piekło.

Staje przed nami mądra, pewna siebie kobieta, aż trudno uwierzyć, że ponad 20 lat temu była to nieśmiała, przestraszona, 5-letnia dziewczynka, której koszmar rozpoczął się tak niespodziewanie, że zawalił grunt spod jej nóg, zniszczył całe jej dzieciństwo.  Dana Fowley postanowiła napisać książkę, aby zwrócić opinię publiczną na jeden z tematów tabu, problem pedofilii. Opisała swoje przeżycia, niewiarygodne i traumatyczne wydarzenia z wieku dziecięcego, które ciągnęły się za nią przez całe życie. Autorka przedstawia swoją historię od najmłodszych lat, można uznać, że jej dzieciństwo było już trudne zanim poznała pierwszego pedofila. Kłopoty w domu, alkoholizm, brak pieniędzy.  W wieku 5 lat, po raz pierwszy wykorzystał ją ojczym, wtedy jej życie przeobraziło się w horror. Od tamtego czasu dziewczynka była wyzyskiwana regularnie, jednak najokrutniejszym ciosem dla tego małego dziecka, była zdrada matki, osoby, która powinna ją bezwarunkowo kochać, chronić i w razie potrzeby oddać za nią życie, natomiast matka Dany i Heather nie tyle, że godziła się na to, co działo się pod jej dachem, ona brała w tym udział, była inicjatorką spotkań u dziadków, którzy traktowali swoje wnuczki nie jak ludzi, nawet nie umiem tego nazwać, bo nie ma takiego określenia, które mogłoby oddać całe znaczenie tej sytuacji. Z czasem było jeszcze gorzej, matka zaczęła przyprowadzać do domu obcych mężczyzn i brać udział w zbiorowych gwałtach. To co przeżyły te dwie dziewczynki jest niewyobrażalne. Pani Fowley w swojej książce skrupulatnie wybierała, co może napisać, aby nie przesadzić w opisach, by książka nie była zbyt drastyczna. Ja jednak po tym, co w niej znalazłam ledwo mogłam uwierzyć w poprawność widzenia moich oczu, czy to wszystko jest prawdą? To było okropne, znienawidziłam ludzi, którzy skrzywdzili Danę i Heather, najbardziej ich dziadków Kingów. Żaden z nich nie zasługuje na miano człowieka, kim trzeba być, żeby zrobić coś takiego?

Przy samym wstępie czułam, że zaraz w moich oczach pojawią się łzy. Rzadko zdarzają się takie książki, a ta wpłynęła na mnie w ten sposób swoją tematyką. Przy wielu fragmentach wyciągałam chusteczki, które trzymałam w pogotowiu obok siebie. Książka nie jest może mistrzostwem słowa, ale mimo ciężkiej tematyki, którą poruszała, czytało się ją bardzo szybko, dzięki temu, że została napisana lekkim stylem. Autorka książki, a zarazem główna bohaterka i kobieta, która przeżyła to wszystko, stała się w pewnym sensie moim autorytetem. To w jaki sposób przeszła przez wszystko, jak wstała i podniosła się, by zmienić  życie swoje i swoich bliskich, oddać sprawiedliwość na jaką zasłużyli jej złoczyńcy, było niesamowite. To jak stała się silną kobietą, jak przyznała się do chwilowych załamań, kiedy kilkakrotnie próbowało odebrać sobie życie. To wszystko uczyniło ją wspaniałą kobietą, matką, żoną, autorytetem dla  dzieci szukających sprawiedliwości, które przeżyły to co ona, dla kobiet, które mogą brać z niej przykład jak wychowywać dzieci, jak być silną i pewną siebie.
Za co jeszcze podziwiam Dane Fowley? „Miotam się między nienawiścią a miłością.”, te słowa dotyczą, jak się pewnie nie domyślacie (albo domyślacie, jeśli uważnie czytaliście opis), matki pokrzywdzonych dziewczynek, a autorką jest jej córka. Przyczyną tego wszystkiego, co wydarzyło się w ich życiu była matka. To nie ona wykonała pierwszy ruch, ale zgodziła się na wszystko i brała w tym udział. Tymczasem, Dana dalej ma w sobie uczucia miłości do niej. Po tym wszystkim, co się wydarzyło, dalej ją kocha. Coś niesamowitego, a jednak prawdziwego. Jej koszmar nie skończył się, gdy uciekła z domu. Cienie z przeszłości nawiedzały ją każdego dnia. Przez stres, który przeżyła zachorowała na cukrzycę, dodatkowo kłopoty z wątrobą i ślady przeszłości odciśnięte w psychice. Byli też ludzie, którzy im pomogli, dzięki którym teraz są szczęśliwe.

Książka z serii „pisane przez życie”, poruszająca jeden z tematów tabu, ukazująca okrutne bestialstwa wykonane na kilkuletnich dziewczynkach. Osoba, która nie jest w stanie wzruszyć się przy tej książce, musi być pozbawiona uczuć. Gdybym jej nie przeczytała, po prostu nie uwierzyłabym, że coś takiego mogło wydarzyć się naprawdę. Zachęcam wszystkich do przeczytania, może tylko tych młodszych czytelników proszę o odłożenie jej na później,  ale myślę, że warto ją przeczytać, bo nie każdy zdaje sobie sprawę jak ciężką zbrodnią jest pedofilia, jak wiele jest ofiar, które tego doświadczyły i co one czują.

Moja ocena:

7/10


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hej wam. w następnym tygodniu pokażę wam zdjęcie nowego członka naszego domu, mojego małego szczeniaczka, na razie jeszcze bez imienia. Planuję też zrobić mały remont na blogu. A i przypominam o ankiecie. Do zobaczenia :*** 

edit.
Planuję dla was małą zabawę andrzejkową w sobotę, na razie bez nagród, ale coś myślę, że wam się spodoba. Będzie to tylko jednodniowa zabawa, więc zachęcam was, żebyście wpadli do mnie w piątek lub ewentualnie w sobotę, wtedy poznacie szczegóły:D

+małe zmiany, jak wam się podoba?